Snowboarder Niek van der Velden uit Nispen: geen vliegangst na crash
Een plaatje met een tiental schroeven in zijn rechterbovenarm. Niek van der Velden (18) uit Nispen had zich een ander souvenir van zijn olympische debuut voorgesteld. Inmiddels glijdt de acrobaat weer met zijn snowboard vol bravoure over rails en van schansen af.
Is hij nu wel of niet een olympiër? Niek van der Velden worstelt zelf ook met die vraag. ,,Wat ben ik nu? Ik heb wel een certificaat van deelname gekregen, maar ik heb niet aan de start van de echte wedstrijd gestaan. Ik ben deel geweest van het evenement, niet van de wedstrijd, zo zie ik het.” Dat certificaat kan hij later altijd nog als bewijs aan zijn kleinkinderen laten zien. ,,Och, er komen nog meer Spelen aan…”, zegt de Nispenaar.
Voordat de Winterspelen in Pyeongchang goed en wel begonnen waren, lag de (toen nog) 17-jarige snowboarder op de operatietafel in een Zuid-Koreaans ziekenhuis. ,,In een dorp waar ik de naam niet van ken. Op een uur rijden van het olympisch dorp. Bijna niemand die er Engels sprak.” Het olympische vuur in Van der Velden werd abrupt gedoofd, de Spelen leken ver weg.
Warming-up
‘Een aparte ervaring’, zo bestempelt hij zijn Zuid-Koreaanse avontuur met gevoel voor understatement. ,,Je gaat tijdens de warming-up op je bek. Dan is het al: shit, dat is niet de bedoeling.’ De eerste gedachte was dat mijn schouder uit de kom was. Om die weer op zijn plek te krijgen begint een dokter in een eerstehulphutje eraan te trekken. Na drie keer trekken zegt hij: ‘Het is beter dat je naar het ziekenhuis gaat.’ Zit je een uur achter in een ambulance, daar word je niet vrolijk van.”
Röntgenfoto’s toonden een breuk in de rechterbovenarm aan. ,,De beste specialist van het ziekenhuis had die dag vrij. De Nederlandse teamarts is gaan bellen en heeft hem zover gekregen dat hij mij dezelfde avond nog heeft geopereerd.”
De onfortuinlijke Van der Velden moest vier dagen in het ziekenhuis blijven. ,,Dat is echt lang. Ik kon niets doen. Gelukkig kwamen mijn ouders elke dag langs. Ik kreeg veel medicatie: pijnstillers, infectieremmers. Komen ze om zes uur ’s ochtends de kamer binnen met Google Translate op de telefoon. ‘Antibiotics’, las ik en dan kreeg ik vijf spuiten binnengedouwd. Als je zo suf bent van de medicatie, slaap je best veel op een dag.”
Nog in het hospitaal ontving hij een persoonlijke troostkaart met de handtekening van koning Willem-Alexander en koningin Máxima, die vergeefs naar de snowboardpiste waren afgereisd om Van der Velden in actie te zien. ,,Ik heb ook nog gefacetimed met de koning.”
Na enige aarzeling noemt hij de eerste dag na de operatie als het zwaarste moment. ,,Maar ik heb daar nooit echt heel erg lopen miepen.” Naar buiten toe leek hij het allemaal nogal laconiek op te nemen. ,,Het is gewoon gebeurd. Ik vloog over de schans, een stuk verder dan de bedoeling was.”
Gekkenwerk
Niet dat hij vier jaar lang gefixeerd was geweest op de Winterspelen van 2018. Een jaar geleden hield hij zich er helemaal nog niet mee bezig. Het ging pas spelen nadat hij onverwachts in Peking en Mönchengladbach twee keer de top twaalf haalde. Daarmee voldeed hij aan de voornaamste kwalificatie-eis van NOC*NSF. ,,Het overviel me. Het ging allemaal zo snel. Bizar vond ik de media-aandacht bij de Spelen. Gekkenwerk. Dat zijn wij snowboarders niet gewend.”
In Rucphen, waar hij op jonge leeftijd gegrepen werd door het snowboardvirus, stond hij voor het eerst weer op de plank na het olympische echec. ,,Dat was twee maanden na de operatie. Bizar snel. De dokter had verwacht dat het ruim zes maanden zou duren voordat ik weer zou kunnen opbouwen. In het Skidôme heb je een lopende band omhoog. Die sprintte ik op, zo blij dat ik weer kon snowboarden.”
WK-zilver
Angst heeft hij niet overgehouden aan zijn Korea-crash, zo merkte hij eind augustus tijdens het WK voor junioren in Nieuw-Zeeland. ,,Eerlijk gezegd was ik daar vooraf een beetje bang voor, als ik weer bij die grote schansen zou zijn. Maar ik heb er geen last van.”
Met een zilveren medaille, gewonnen op het onderdeel slopestyle, verliet hij het Cardrona Ski Resort. ,,Dat verbaasde mij ook. Daar deed ik voor het eerst na zes maanden weer de grote schans en moeilijke trucjes. Binnen een dag lukte alles weer een beetje. Een goed teken dat het er nog in zat. Mijn doelen voor deze winter? Beter worden, meer finales rijden. En misschien dan wel voor het eerst op het podium komen in een wereldbekerwedstrijd.”
